Wśród psychiatrów od dawna panuje ugruntowane przekonanie o zwiększonym ryzyku samobójstwa wśród osób z chorobą afektywną dwubiegunową (ChAD). Tymczasem ostatnie publikacje psychiatrów amerykańskich zdają się podważać tę tezę.
Przede wszystkim zarzuca się dotychczasowym opracowaniom, że są to w większości badania retrospektywne (czyli analizujące grupy chorych na podstawie dokumentacji z przeszłości), w których nie jest analizowanych wiele znanych czynników mających wpływ na próby samobójcze.
Autorzy przeprowadzili badanie prospektywne (czyli zaplanowaną obserwację, prowadzoną w określonym czasie ) z udziałem 909 chorych z rozpoznaną chorobą afektywną dwubiegunową i jednobiegunową. Wszyscy chorzy obserwowani byli przez okres minimum 10 lat, a niektórzy nawet 25 lat. Autorzy zwracali szczególną uwagę na zmianę definicji rozpoznania w czasie obserwacji – wiadomo bowiem, że wiele przypadków depresji (choroba jednobiegunowa) w okresie późniejszym okazuje się być chorobą dwubiegunową (ChAD).
Po uwzględnieniu czynnika stabilności rozpoznania, stwierdzono, że co prawda częstość prób samobójczych była większa w grupie osób z ChAD, to jednak „skuteczność” czyli częstość samobójstw dokonanych była w obu grupach podobna.
Czynnikami mającymi wpływ na częstość samobójstw dokonanych były:
- Wiek
- Poczucie beznadziejności
- Aktywne nadużywanie różnych substancji
Nie stwierdzono natomiast związku z biegunowością zaburzeń nastroju.
Na podst. Medical Tribune Nr.18/2008 “Mity a fakty” Doc. Łukasz Święcicki
