Ochrona gleb ornych

Erozja powierzchniowa i żłobinowa występują na glebach ornych pod wpływem opadów i spływu powierzchniowego. Prowadzi ona. do stopniowego zubożenia gleby w próchnicę i składniki pokarmowe; na bardziej stromych zboczach mogą powstawać nieużytki. Zapobiega temu zmiana sposobu użytkowania gleby, a więc zaniechanie uprawy płużnej, a zamiast roślin jednorocznych i dwuletnich założenie lasu, pastwiska lub sadu z zadarnieniem trwałym. Wybór roślin zależy od nachylenia skłonu, rodzaju gleby i warunków klimatycznych. Las czy zadrzewienia śródpolne należałoby- brać pod uwagę na; glebach zwięźlejszych tylko w wypadku najbardziej stromych stoków. Gleby lekkie należałoby zalesiać także przy spadkach mniejszych, tam gdzie zaczynają się trudności w uprawie. Wraz z postępem mechanizacji uciążliwość prac polowych na stokach będzie wzrastać. Tam, gdzie konna uprawa była jeszcze możliwa i bezpieczna, posługiwanie się ciągnikiem może zagrażać życiu człowieka. Las jako środek zapobiegania erozji powierzchniowej i żłobinowej musi być przeto wprowadzany rozważnie wszędzie tam, gdzie użytkowanie rolnicze jest nieopłacalne, trudne i niebezpieczne. Niewiele gorzej niż las chronią glebę przed erozją zadarnitenia trwałe użytkowane jako pastwiska, pod warunkiem, że są one dobrze nawożone i mają ?zwartą ruń. Na bardziej stromych stokach należałoby wypasać zwierzęta lżejsze (owce, jałowizna). Pastwiska na skłonach udają się dość dobrze w wilgotniejszym klimacie, a więc w górach, na pogórzu oraz w rejonie pojeziernym. Na pojezierzu może okazać się celowe ich nawadnianie (gleby lżejsze, bliskie źródła wody).