Pracoholizm to psychiczne uzależnienie od pracy. Brak umiaru, ciągłe myślenie o pracy i o sobie jako o osobie niezastąpionej w pracy. Jednocześnie brak pracy czy krótkotrwały urlop budzą niepokój, zdenerwowanie a nawet objawy chorobowe – bóle głowy, żołądka, problemy ze snem. Zaburzenie do oceny – w dzisiejszych czasach pracodawcy wymagają maksymalnego zaangażowania w pracę, dyspozycyjności i odbierania telefonów nawet na urlopie czy zwolnieniu lekarskim. Psycholodzy stosują różne kryteria pracoholizmu – naukowcy z Norwegii opracowali Bergen Work Addiction Scale, na podstawie testów przeprowadzonych na 12 tysiącach pracowników 25 przedsiębiorstw norweskich. Skala składa się z siedmiu pytań, na które odpowiada się w skali od 1 (nigdy) do 5(zawsze). Pytania dotyczą naszego stosunku do pracy, nadrzędności pracy nad hobby czy przyjemnościami, wpływie pracy na nasz stan zdrowia, stresu związanego z brakiem pracy. O pracoholizmie mówimy, jeśli na co najmniej 4 pytania odpowiadamy często (4) lub zawsze (5). Szacuje się, że w społeczeństwie na pracoholizm cierpli 8,3% pracujących.
Według klasyfikacji Bryana Robbinsona z 1998 roku wyróżnia się 4 typy pracoholików:
- nieugięty – bardzo sumienny i odpowiedzialny, dla którego praca jest ważniejsza od kontaktów społecznych czy rodzinnych
- bulimiczny – pracujący bardzo intensywnie w stresie i na ostatnią chwilę, po czym zwalnia tempo zniechęcony
- pracoholik z deficytem uwagi – intensywnie zaczyna kilka rzeczy na raz bez wyznaczonej strategii, często nie kończąc zadań
- delektujący się pracą – pracujący wolno i dokładnie, delektując się pracą
Kontynuując badania nad pracoholizmem, naukowcy z Uniwersytetu w Bergen badali powiązanie pomiędzy uzależnieniem od pracy a innymi zaburzeniami psychicznymi. Przebadali ponad 16 tysięcy dorosłych, pracujących osób. Stosując wyżej opisaną skalę uznali 7,8% badanej populacji jako osoby spełniające kryterium pracoholizmu. Jednocześnie analizowali zaburzenia psychiczne w badanej populacji. Okazało się, że wśród pracoholików są one znacznie częstsze niż wśród osób od pracy nieuzależnionych.
- 32.7% spełniało jednocześnie kryteria ADHD (12.7% wśród nie-pracoholików).
- 25.6% nerwicy natręctw (wobec 8.7% w grupie nie-pracoholików).
- 33.8% chorobliwego lęku (11.9% wśród nie-pracoholików).
- 8.9% depresji (2.6% wśród nie-pracoholików).
Pracoholizm może być więc dużo poważniejszym problemem psychicznym i emocjonalnym – nie wiadomo tylko czy jest on przyczyną innych zaburzeń czy też ich skutkiem.
Pełna, angielska wersja skali Bergen Work Addiction na stronie https://www.stylist.co.uk/life/are-you-a-workaholic-bergen-work-addiction-scale-tests-symptoms
25 pytań klasyfikacji Bryana Robbinsona https://www.bryanrobinsononline.com/are-you-a-workaholic/
Wyniku skal nie należy traktować jako rozpoznania a jedynie jako ewentualną wskazówkę i zachętę do podjęcia terapii czy rozmowy z lekarzem.
Źródło artykułu: Workaholism tied to psychiatric disorders
https://www.sciencedaily.com/releases/2016/05/160525084547.htm
wikipedia.pl
