Eter dietylowy stosowany był w początkach anestezjologii jako środek do znieczulenia ogólnego. Stosowano go w mieszaninie razem z powietrzem oraz dwutlenkiem węgla, co przyspieszało jego działanie.
Ze względu na to, że eter dietylowy bardzo szybko wchłania się przez błony śluzowe oraz drogi oddechowe, bardzo łatwo o jego przedawkowanie. Jako znieczulenie eter dietylowy można podawać zarówno w postaci gazowej, jak i płynnej. Eter nie rozkłada się w organizmie, a jego wydalanie następuje poprzez płuca niemal w dziewięćdziesięciu procentach, natomiast reszta usuwana jest z moczem. Z tego względu od pacjentów po znieczuleniu eterem dietylowym przez bardzo długi czas jest on wyraźnie wyczuwalny w wydychanym powietrzu.
Z chemicznego punktu widzenia eter jest cieczą o niskiej temperaturze wrzenia. Jest cięższy od powietrza, dlatego jego opary zbierają się w dolnej części pomieszczenia. W połączeniu z powietrzem tworzy nadtlenki, które są silnie wybuchowe. Pracując z eterem należy zachować ostrożność.
