Gdy rodzi się niepełnosprawne dziecko, rodzice odczuwają najczęściej szok. W etapie szoku może dojść do odrzucenia emocjonalnego dziecka, ale także rodzice niekiedy przybierają nadmiernie opiekuńczą postawę wobec własnego dziecka. Obie te skrajne reakcje nie są prawidłowe. Niekiedy rodzice obwiniają siebie nawzajem, kłócą się. Najczęściej sytuacja, w której dziecko przychodzi na świat niepełnosprawne, zmusza rodziców do rozwodu.
Zazwyczaj istnieje stały wzorzec reagowania emocjonalnego na takie rzeczy – po pierwsze, rodzice są w szoku i to właśnie na tym etapie jest albo nadmierna opiekuńczość, albo też odrzucenie emocjonalne dziecka. Kiedy szok częściowo ustępuje, nadchodzi wielka rozpacz, żal i obwinianie się, agresja w stosunku do całego świata. Potem następuje faza walki o dziecko, jest to faza, w której można uważać, że rodzice częściowo przystosowali się do niepełnosprawności, jednakże aby można było mówić o pełnym przystosowaniu, musi ono spełniać warunek konstruktywnego, które nadchodzi dużo później.
