Ośrodkowe działanie morfiny charakteryzuje zarówno hamowanie, jak i pobudzanie. Działanie pobudzające najprawdopodobniej jest następstwem zniesienia hamowania. Z działań ośrodkowych najważniejsze jest działanie przeciwbólowe. Działanie to określa się jako swoiste, występuje ono bowiem już po dawkach morfiny nie wpływających na inne doznania zmysłowe (dotyk, czucie ciepła, zimna, wzrok, słuch itp.). Nasilenie działania przeciwbólowego jest proporcjonalne do zastosowanej dawki, bóle o miernym nasileniu znoszone są u człowieka przez dawki 5—10 mg morfiny podanej s.c., dokuczliwe, silne bóle wymagają dawek większych 15—20 mg. Pod wpływem morfiny łatwiej ustępują bóle tępe, przewlekłe, np. nowotworowe, w celu zniesienia bólów ostrych, np. występujących przy złamaniu kości długich, niezbędne są większe dawki leku. Warto podkreślić, że morfina znosi też emocje (lęk, uczucie zagrożenia, paniczny strach) towarzyszące doznaniom bólowym. Niektóre typy bólów, np. bóle w wiądzie rdzenia oraz tzw. bóle talamiczne występujące przy wylewach krwawych do wzgórza, nie poddają się działaniu morfiny. U większości ludzi po przeciętnych dawkach leczniczych morfiny wy-stępuje–działanie uspokajające. Charakteryzuje je senność, utrudnienie koncentracji, spowolnienie procesów myślenia, zmniejszenie aktywności fizycznej. W sprzyjających okolicznościach może wystąpić sen. Przy zastosowaniu dużych dawek opiatów występuje stan zbliżony do znieczulenia ogólnego. Na uspokajające działanie opiatów stosunkowo łatwo rozwija się tolerancja, stąd u osobników zależnych jest ono słabo zaznaczone.
