Działanie przeciwświądowe leków przeciwhistaminowych jest wyrazem ich antagonistycznego działania wobec histaminy, która pobudza zakończenia czuciowe, a także ich słabego działania miejscowo znieczulającego. Leki te nie wywierają żadnego wpływu na pohistaminowe wydzielanie soku żołądkowego zależne od pobudzenia receptorów typu H2. Działanie hamujące wydzielanie gruczołów ślinowych i łzowych mniej zależy od antagonizowania działania histaminy, a więcej od właściwości cholinolitycznych, które mają leki przeciwhistaminowe. Omawiane leki nie mają żadnego wpływu na ilość uwalnianej histaminy w czasie reakcji pomiędzy antygenem a przeciwciałem. Podane doustnie nie działają na układ sercowo-naczyniowy. Po podaniu dożylnym może wystąpić spadek ciśnienia krwi i działanie chinidynopodobne na serce. Istotnym klinicznie działaniem niepożądanym leków przeciwhistaminowych jest ich wpływ na ośrodkowy układ nerwowy objawiający się rozmaicie u poszczególnych chorych. U jednych wywołują one niepokój, pobudzenie psychiczne i bezsenność, u większości jednak chorych powodują otępienie i senność. Natomiast ich działaniem ośrodkowym wykorzystywanym leczniczo jest hamowanie czynności błędnika, ośrodka wymiotnego i chemoreceptorów w okolicy dna czwartej komory mózgu. Dzięki temu znoszą one objawy choroby lokomocyjnej, prawdopodobnie głównie na skutek działania cholinolitycznego.
